Beste allemaal,

Allereerst ontzettend bedankt voor al jullie leuke reacties! Leuk om te zien dat er zo meegeleefd wordt.Het heeft even wat bloed, zweet en zeker ook tranen gekost, maar we zijn er. we zitten in Buenos Aires!! Dus jullie hoeven niet bang te zijn, de komende drie weken krijgen jullie ons niet te zien

Afgelopen vrijdag zijn we met de auto richting Brussel vertrokken, het werd een helse reis. We hebben er 3 uur over gedaan. Nicole lag uitgeteld op de bijrijders stoel en het filerijden werkte niet echt bevorderlijk op een maag waar eindelijk weer wat te eten in zat. Rond 00.30u kwamen we aan op onze hotelkamer in Brussel. Op dat moment zat Nicole er helemaal doorheen, er kwam geen eind aan het tranendal. We hadden maar 5 uurtjes om te slapen, dus van een goede nachtrust was geen sprake. Om 6u ´s ochtends op de shuttlebus gestapt richting vliegveld.

De eerste vlucht verliep in het begin goed, maar zodra het toestel ging dalen verging Nicole van de pijn. Alsof er messteken door het hele gezicht gingen. Gevolgd door een knal alsof alles in een keer opensprong. Na de landing2 uurtjes de tijd om hiervan bij te komen en weer op de volgende vlucht gestapt.

Deze verliep vrij goed maar was wel erg lang. Tijdens de daling er allercharmantst bij gezeten met twee bekertjes gevuld met watten op beide oren van Nicole, maar het werkte wel.

In de aankomsthal bleek er niemand te zijn om ons op te halen, terwijl we zo naar een bed verlangden is Poul geld gaan pinnen en heeft het B&B gebeld. Ze raadden ons aan om een taxi te nemen, we waren elkaar blijkbaar misgelopen op het vliegveld.

Het taxiritje duurde ruim een uur. Toen we aankwamen nam Nicole haar tas aan van de taxichauffeur. ¨Die is wel erg klein en licht!¨ Eenmaal binnengekomen keek Nicole op het vliegetiket. De tas had dezelfde reis afgelegd, het was dezelfde flightbag, maar er stond een hele andere naam op (met een heel toepasselijke achternaam; Schrok!)

Paniek in de tent, eenmaal op onze kamer aangekomen ontstond het tweede tranendal van de reis, Nicole was helemaal in paniek. Vermoedelijk een optelsom van alles van de afgelopen dagen. Waarop Poul besloot een taxi te laten bellen en de reis opnieuw maakte naar het vliegveld.Met zijn nieuwe vriend Hernan (de taxichauffeur)ging hij op jacht naar de tas! Hernan nam zijn taak ergserieus en ging ervoor, Poul rende achter Hernan aan, we werden van het kastje naar de muur gestuurd! Uiteindelijk kwamen we bij de douane terecht en die adviseerde ons om morgen langs tekomen en naar het kantoor van Iberia te gaan. Dus onverichte zaken gingPoul metlood in zijn schoenen terug naarNicole, die inmiddels halfslaperig lag te snikken!Poul was kapot en ging slapen na 23 uur in touw te zijn geweest.Vanochtendvol goede moed stondPoul om 7.30 uur naast zijn bedje omeen lekker ontbijtje te halen eneen tweede poging te ondernemen. Eerst maar een ontbijtje gehaald voor Nicole die nu echt in bed moest uitrusten. Vervolgens snel ontbeten en naar de luchthaven gebeld. Ik moest een formulier invullen!!!! Die kon ik op het vliegveld halen, dus dit keer met Jose Marie (taxi chauffeur) richtinge Eizeze, Poul kent het vliegveld inmiddels op zijn duimpje. Hij wordt zelfs al herkend. Dit keer neemt Poul de leiding, Jose (type groot en log met zijn stropdas op half 7 en een scheur in zijn bril) shokt achter Poul aan. Bij de Iberia balie aangekomen zeggen ze dat er geen tas gevonden is, kom over tien minuten maar eens terug dan is de chef van de bagage er.

Poul en zijn nieuwe vriend gaan maar een bakkie koffie doen, dat doet een mens goed! Na 10minuten staan we er weer, we worden gelijk herkend. Helaas de chef is er nog niet, misschien over tien minuten (het mañana, mañana gevoel bekruipt me.) Na 10 minuten is er dan eindelijk een chef. Tot grote opluchting heeft hij de Tas bij zich! Ik spring in de armen van Jose die helemaal op gaat in het moment, het lijkt of Argentinie net het WK heeft gewonnen zo blij is hij! Eerst moeten er natuurlijk wat papieren ingevuld worden maar dan hebben we hem!

Met een goed gevoelkan Poulweer opweg naar de B&B, de buit is binnen!

Vanmiddag zijn we Buenos Aires een beetje gaan verkennen. Gelukkig heeft Nicole vannacht en vanochtend goed kunnen slapen (met dank aan de slaappillen). Ze voelt zich vandaag weer wat beter, krijgt weer steeds meer energie. Maar we doen het nu gewoon wat rustiger aan.

De stad is machtig mooi. Het is het dus allemaal meer dan waard. Nu gaan we terug naar ons leuke Bed & Breakfast (sfeertje a la Julia´s tango) en gaan we even helemaal niks doen. Morgen is er weer een dag. Dan willen we o.a. naar de begraafplaats van Evita.

¡Hasta Luego!

Poul y Nicole