Nicole & Poul in Jordanië

Jerusalem

Om 6.30u rijden we richting de King Hussein Bridge, oftewel de grensovergang naar Israel, voor ons geplande bezoek aan Jerusalem.

Je moet hier wel goed weten hoe jede grens over gaat, werkt hier weer net iets anders. Ongeveer 4 km voor de Hussein Bridge wordt je bagage gecheckt en ga je door een douane waar je uitreistax betaald. Vervolgens stap je in een touringcar en rijd je over de brug. Na de brug stapt iedereen uit voor een paspoortcontrole en wordt de bus van binnen gecontroleerd. Dan weer allemaal instappen, tot aan de douane. Dit gaat voor ons lekker snel aangezien onze bagage in Jordanie achter blijft, we hebben alleen een klein rugzakje mee met onze tandenborstels erin om 1 nacht te kunnen verblijven in Jerusalem. Wel worden we grondig gecheckt en worden er flink wat vragen gesteld. Opvallend is dat hier overval vrouwen werkzaam zijn (zonder hoofddoekjes). Dit komt doordat in dit land vrouwen 2 jaar dienstplichtig zijn en de mannen 3 jaar.

Jerusalem is niet in een dag te bezoeken aangezien het onduidelijk is wanneer de grens haar poorten sluit. Dit kan 17u zijn, maar ook 15u of 13u, het is maar net waar ze zin in hebben. Aangezien het door alle controles al 3,5 duurt eer we Jerusalem bereiken is het een te groot risico om eind van de dag nog terug te moeten, je hebt de old city nou eenmaal niet in een uurtje gezien. En dat zou ook zonde zijn.

Eenmaal de grens over nemen we een sheikut (shared taxi) langs Jericho om in Jerusalem te geraken. Net voor de stad is er alweer een paspoortconrtole en wordt onze sheikut gecheckt. Maar uiteindelijk bereiken we dan de toegang tot' The Old City' en worden we afgezet bij de Damascus Gate. Wat al direct opvalt is dat de gehele oude stad nog omringd is door een oude stadsmuur. Er zijn dus ook meer 7 gates om de stad te kunnen betreden, wat het al heel erg bijzonder maakt, het is net alsof je door een kasteelpoort de stad in loopt en achter de murenbevind je je direct in de Middeleeuwen.

Achter de Damascus Gate bevindt zich het Muslim Quarter. Zo zijn er vier, de Jewish, Muslim, Christian en Armenium, met allemaal hun eigen soort winkeltjes. Zo koop je in het Muslim Quarter overal baklava en koop je in de Jewish Quarte je keppeltje.Qua sfeer spreekt ons het Jewish Quarter het meeste aan, zo komen we op een plein waar muziek wordt gemaakt door een klezmerband. Er wordt flink meegezongen en gedanst op Hava Naquila Hava. Daarnaast is het natuurlijk echt hilarisch om te zien hoe de Joden gekleed gaan, compleet met zwarte zijden kamerjas en wollen bontmutsen. En geloof me, het is snikheet, de mussen vallen van het dak.

Soms waan je je midden in de grotten, sommige steegjes zijn namelijk overdekt door bogen waardoor je soms een tijdje geen daglicht ziet. Het is ontzettend smal en loopt behoorlijk steil omhoog en omlaag, een klein labyrint. Aangekomen bij de Via Dolorosa (de weg waar Jezus zijn lijdensweg aflegde met het kruis) een toerist de hoek om komen met eveneens een groot houten kruis op zijn schouders en een camera om zijn nek. Erg lachwekkend gezicht.

We gaan door de metaaldector om richting de Klaagmuur, de Western Wall,te gaan.De klaagmuur dankt zijn naam aan het feit dat Joden hier de verwoesting van hun tempel door de Romeinen in het jaar 70 betreuren. Het plein heeft nog de status van Synagoge, de muur is 18 meter hoog en 48 meter lang en is opgedeeld in een gedeelte voor mannen en vrouwen. Bij binnenkomst worden vrouwen gecontroleerd of de schouders bedekt zijn, Nicole voldoet aan de eisen en mag mee naar binnen. Mannen krijgen een keppeltje op als ze dichtbij de klaagmuur willen komen. Een heel bijzonder aangezicht en een hele bijzondere plek om te staan en echt snikkend heet, het plein ligt vol blakend in de zon.

We betreden wat trappen om mooi op het plein uit te kijken en zien nu ook detwee koepels achter de klaagmuur op de Tempelberg. De beroemde gouden koepel is de Rotskoepel en daarnaast de zwarte koepel van de Al-Aqsa moskee, een heilige plek voor de moslims. Dit is het bekende plaatje dat iedereen wellicht kent van Jerusalem.

Om even aan de hitte te ontvluchten besluiten we ons hotel op te gaan zoeken. We hebben twee dagen geleden via booking.com gezocht naar de goedkoopste overnachting in een hotel dichtbij de Old City, aangezien alle hostels al volgeboekt waren. Aangekomen bij The Olive Tree Hotel blijkt het best een luxe ding te zijn. We zijn een uur te vroeg om in te checken. De receptionist vraagt ons of we een Regular Room hebben geboekt, waarop wij antwoorden dat we eigenlijk geen idee hebben, maar vermoeden van wel. De receptionist zoekt in zijn computer en begint ineens te lachen. Hij vraagt naar onze bagage en ziet een klein rugzakje, vervolgens kijkt hij nog maar eens in de computer, maar we hebben echt deze kamer gereserveerd. Hij geeft aan dat onze kamer nog niet schoon is, terwijl andere kamers wel klaar zijn. Maar hij gaat onze kamer niet omboeken aangezien wij een suite blijken te hebben. Hij blijft maar herhalen dat het zo'n fantastische kamer is dat we maar gewoon even een uurtje geduld moeten hebben. We zoeken een bankje uit in de lobby en lezen een boekje. Hier zien we een enorme groep Brazilianen, ze zijn gekleed alsof ze naar een voetbalwedstrijd gaan, compleet met shirtjes, petjes, tassen, vestjes van het Nationale elftal, vreselijk.

De tijd vliegt en de sleutel ligt voor ons klaar. Aangekomen bij de kamer zien we al aan de deur dat we een speciale hebben, er hangt een grote gouden plaat op met de benaming Ilan Ramon Suite. We komen binnen in een halletje met direct links de badkamer met Jacuzzi en recht voor ons de Master Bedroom met een groot raam en een mega grote flatscreen. Maar er is nog meer, vanuit het halletje komen we langs onze Kitchenette en belanden we in een gigantische zitkamer die bestaat uit twee delen. Een bankstel en fauteuils voor een nog grotere flatscreen en een gedeelte met secretaire en een leeshoek. Overal waar je kijkt zijn grote ramen, net of je in een Penthouse zit, fantastisch. En dat voor een prijs van 20 euro meer dan een louche hostel. Bij deze hebben wij Booking.com in Jeruzalem heilig verklaard en beloven wij plechtig alleen nog maar via Booking.com een kamer te boeken! Na een uurtje relaxen gaan we de Old City weer in, het is gelukkig iets afgekoeld. We struinen de kleine straatjes en steegjes door, op elke hoek van de straat staat wel een groepje militairen met geweer klaar. Je ziet hier vrouwen in Burka naast complete Joodse gezinnen allemaal met Keppel en pijpenkrulletjes. Het is een erg bijzonder gezicht.

Als het donker is en alle winkeltjes haar deuren beginnen te sluiten zoeken we opnieuw onze uitweg via de Damascus Gate, en besluiten we onze dag aan het buffet in het hotel.

's Ochtends na het ontbijt gaan we op weg om een busje te vinden die ons naar de grens brengt, in dhoop in het begin van de middag weer terug te zijn in Amman, om van daaruit nog ons laatste uitstapje te kunnen maken van deze reis.

Foto's volgen nog!!

Salt, Pella, Umm Qais en Irbid

Na een heerlijk ontbijt op het dakterras van Sherina Bed & Breakfast in Amman stappen we in onze auto om het noorden te verkennen. De eerste bestemming van vandaag is Salt.

Salt was tijdens het Ottomaanse tijdperk de hoofdstad van Jordanie, maar staat inmiddels alleen nog bekend om zn mooie oude geveltjes. Volgens de reisgidsen heeft het plaatsje niet veel te bieden en wordt het ook niet bezocht door toeristen....dat wekt uiteraard onze nieuwsgierigheid.

Aangekomen in Salt belanden we weer in een gigantische verkeerschaos. We hebben nog even de neiging om gewoon weer door te rijden als ons oog valt op een parkeerplek. Dus toch, auto aan de kant en aan de wandel.

We lopen door smalle steegjes met kleine huisjes waarin winkeltjes zitten, allen met houten luiken. Sommigen so smal als een voordeur anderen vergelijkbaar met een Nederlandse garagebox. We gaan op een bankje zitten en aanschouwen de taferelen om ons heen. Voor ons wordt Arabisch brood gebakken op een kussen en een hete bakplaat, de buurman brandt koffiebonen en een deur verder zijn levende kippen te koop. Geen een toerist te bekennen, alleen maar locals met de bekende Jordaanse rode omslagdoeken en de vrouwen met een hoofddoek. Op straat staan ze thee te drinken en knikken ze ons toe en heten ons welkom in Jordanie. Dit is waarvoor je in het vliegtuig stapt, genieten van het hedendaagse leven in een compleet ander land, prachtig.

Dan wordt het tijd voor het vervolg van onze autorit door de Jordaanvallei, op weg naar onze meest Noordelijke bestemming Umm Qais. We rijden eerst nog richting Pella. Pella is voor archeologen een behoorlijk interessante plaats, hier zijn opgravingen te vinden van de oude Romeinse decapolis Pella. Voor ons lijkt het vooral een mooie tussenstop, met mooi uitzicht over de Jordaanvallei, tenminste...dat dachten we. In de loop van de ochtend wordt ons zicht steeds slechter. Het lijkt alsof er mist in de lucht hangt maar dan wel zandkleurig. Zodra je buitenadem haalt heb jehet gevoel dat je stof hapt. Als we dus na een rit van 3 uur aankomen in Pella blijkt er voor ons dus ook niet veel te beleven. Na een korte stop van 5 minuutjes rijden we verder naar het noorden, naar Umm Qais.

We rijden op een weg die parallel loopt aan de Israelische grens, en dat is niet zo'n pretje! Onderweg komen we 5 militaire checkpoints tegen waarvan we driemaal worden aangehouden. De auto wordt volledig gecontroleerd. Onze niet goed functionerende kofferbak moet steeds weer worden geopend, terwijl al van buiten zichtbaar is dat de kofferbak volledig leeg is. Maar uiteraard moet er ook nog even onder het reservewiel gekeken worden.

De sfeer wordt eenmaal behoorlijk grimmig als een militair beweerd dat Nicole een foto zou hebben gemaakt van de Checkpoint, alsof dat de moeite waard is voor een foto! We moeten de camera overhandigen en even slaat de angst toe dat er beslag wordt gelegd op ons fotomateriaal van de gehele reis. Maar gelukkig leven we in het digitale tijdperk en is zo eenvoudig aan te tonen dat de laatste foto gemaakt is in Salt, we kunnen dus weer verder!

Umm Qais is eveneens een decapolis, en dus zeer interessant voor archeologen. Vanochtend in ons Bed & Breakfast is ons geadviseerd hiernaartoe te komen en op het terras te gaan zitten. Umm Qais ligt behoorlijk hoog, dus dat garandeert een prachtig wijds zicht over de Jordaanvallei. Jammer genoeg heeft de mistbank zich inmiddels zo ver uitgebreid dat we ook in Umm Qais geen hand voor ogen zien. Zonde, want we missen nu de aanblik van Syrie en Israel. Umm Qais is namelijk net als Vaals een drlelandenpunt. Je zou van hieruit het meer van Gallilea kunnen zien en de Golan hoogte.

We besluiten weer zuidelijker af te zakken, richting Irbid. Ditmaal via de snelweg, om verdere checkpoints te omzeilen. Irbid is de tweede stad van Jordanie. er wonen hier ontzettend veel chinezen die allen werken in de textielindustrie die zich hier gevestigd heeft. Van hieruit kunnen ze hun textielproducten tax free verschepen via de haven van Aqaba naar Europa en Amerika. Daarnaast is Irbid de bekendste universiteitsstad van het Midden-Oosten.Irbid is een groot doolhof voor ons Europeanen. We zien slechts een keer een bord met Amman erop vermeld en vanaf dat punt alleen nog maar Arabische bewegwijzering. We rijden en rijden maar komen maar niet terug op de snelweg en komen in een buitenwijk terrecht. Poul besluit hier de weg te gaan vragen en stapt uit ons autootje om vervolgens samen met een man uit Damascus weer in te stappen. De route van hieruit was wat lastig uit te leggen, hij spreekt namelijk gen woord Engels. Maar hulpvaardig als ze in dit land zijn willen ze je natuurlijk wel van dienst zijn. Dus...hij gaat oponze achterbank zitten en wijst ons met zn vingertje de weg. Hilarisch. Hij zit bijna een half uur zo bij ons in de auto, wezijn dus echt goed verdwaald! Ineens roept hij STOP! en stapt uit, voor ons zien we de weg naar Amman.

Zo komen we een klein uurtje later in de avondspits terrecht op de ring van Amman, chaos. Maar gelukkig is Poul inmiddels al goed gewend aan de Jordaanse rijstijl. Je trekt je niks aan van de belijning, drie banen betekent dat je gemakkelijk met zn vijven naast elkaar kunt rijden. Je houdt daarbij je rechterhand op de claxon voor het geval je voorganger het niet goed snapt. Je linkerarm hangt alvast uit het raam om richting aan te gven, knipperlicht is dus volkomen overbodig.

Zo komen we uiteindelijk zonder kleerscheuren terug in Amman en besluiten we dat we de daarop morgen wel een rustdagje verdiend hebben, dus morgen lekker naar het vijfsterren dagstrand aan de Dode Zee, met een fantastisch zwembad.

Foto's volgen later, ook hier helaas geen mogelijkheid om iets te uploaden. Wordt dus vervolgd....

Dead Sea, Madaba, Mount Nebo

Een 3 uur durende autorit brengt ons van Aqaba naar onze plaats van bestemming, aan de Dode Zee. De weg leidt ons door Wadi el Arabia, heel apart om te zieneen asfaltweg dwars door de woestijn. Met wat kamelen langs de weg een erg mooie route.En dan ligt ie daar ineens, prachtig blauw gekleurd, de Dode Zee. Vreemd genoeg hadden we de Dode Zee allebei heel grauw voorgesteld (wat verwacht je ook met zo'n naam).De Dode Zee ligt 420m onder de zeespiegel, heeft een oppervlakte van 600km2 en is 400m diep! Het zoutgehalte is 10x hoger dan normaal in een oceaan. Vissen sterven in dit water al na 1 minuut, vandaar de benaming, de Dode Zee. Het tempo waarmee de Dode Zee verdampt doet vermoeden dat de Dode Zee tegen 2050 helemaal verdwenen is

Strandjes zijn vrijwel alleen te vinden aan de noordkant, waar ook ons hotel voor de komende 5 nachten gevestigd is. Gelijk na binnenkomst wanen we ons in een waar paradijs van luxe. We nemen eerst plaats in de lobby en wachten een uur tot onze kamer klaar is. Maar het wachten wordt beloond, wauw wat een kamer zeg. Met een balkon met uitzicht over het zwembad en de Dode Zee. Op een kort uitstapje na in de omgeving hebben we gedurende 5 dagen het hotel helemaal niet verlaten. Heerlijk aan het zwembad gelegen, boekjes gelezen en uiteraard gedreven in de Dode Zee.

Een heel apart gevoel, als je de Dode Zee inloopt. Je voelt al direct dat je naar het wateroppervlak wordt geduwd, de zwaartekracht is volledig weg. We hebben ons van top tot teen ingesmeerd met de Dead Sea mud, om vervolgens als twee bemodderde aliens te water te gaan. Heerlijk, lekker drijven tot je weer helemaal schoon bent. Het is ook al een hele belevenis om op het strandje te zitten en te aanschouwen hoe iedereen het water ervaart, er is veel gelach te horen. Je kunt je er vanalles bij voorstellen, maar iedereen is verrast. Na 5 nachten stappen we in de auto richting Madaba. In de stad aangekomen begint de zoektocht naar ons hotel. Een grote verkeerschaos en eenrichtingsverkeer maken het haast onmogelijk om de locatie van het hotel te traceren. Na vermoedelijk een flinke omweg komen we aan in ons kleine, schone hotel in hartje Madaba. Madaba is een beroemde werkplaats voor Mozaieken. In de 8e eeuw werd de stad verwoest door een heftige aardbeving waardoor de mozaieken in de kerken totaal werden bedolven en pas tegen het einde van de 19e eeuw weer werden ontdekt. De bekendste mozaiek is de kaart van Palestina, deze ligt in de St George church. Deze kaart laat het Heilige land zien zoals Mozes het gezien zou moeten hebben vanaf mount Nebo. Na een lunch in een grappig Jordaans koffiehuis starten we onze wandeling met een bezoek aan de St George kerk. Het is behoorlijk warm en benauwd. Na een relatief korte wandeling zoeken we onze hotelkamer op om daar onder de verkoeling van de airco te genieten van een klassieker op TV, Robin Hood the Prince of Thieves.

Na het ontbijt laden we ons autootje weer vol en rijden we verder, richting Mount Nebo. Vanuit Mount Nebo kijk je vanaf een 840m hoogte uit over de Jordaanvallei en de Dode Zee.De klimoutfitjes dus weer aan, wandelschoenen paraat voor de klim die we denken te gaan maken. Daar aangekomen zijn we beiden nogal teleurgesteld. De auto heeft namelijk de zwaarste beklimming al gemaakt. Het staat er vol met touringcars. Via een geplaveide weg van nog geen 100 meter ben je al op het hoogste punt! Na het schieten van een paar plaatjes (tussen de groepen Japanners door) stappen we in de auto op weg naar de volgende bestemming, Bed & Breakfast Sherina in Amman. Hier verblijven we 5 nachten. Van hieruit willen we Noord Jordanie verkennen, heel misschien nog naar Jeruzalem om vervolgens aanstaande donderdag weer naar huis te vliegen.

Onze excuses voor de lay out we gebruiken een arabische pc en die werkt niet echt mee

Aqaba

Tja Aqaba.....................

Aqaba is maar een uurtje rijden vanaf de Wadi Rum. Vantevoren lezen we in de Lonely Planeten de Trotter dat dit een van de weinige plaatsen in Jordanie is waar de vrouw zich niet op haar gemak zal voelen.Aangekomen in het hotel is dit al direct merkbaar, er wordt alleen tegen Poul gepraat, alsof Nicole totaal niet meetelt. ' Your room is ready, Sir' . ' How was the trip Sir?', ' Where are you from, Sir?'.

Aangekomen in onze kamer nemen we een kijkje op ons balkon, met uitzicht over de Rode Zee. Het strand is drukbezocht door de locals, het is vandaag vrijdag, de dag voor het familieuitje. Al snel wordt duidelijk dat het voor Nicole hier geen optie is om in de Rode Zee te zwemmen. Alleen mannen en kinderen gaan in zwemkleding te water, de vrouwengaan volledigin het zwarten gesluierd de zee in! Ongelofelijk.

Slaan ze hier niet een beetje door met zn allen? Wat voor leven heeft de vrouw hier? Kiest ze hier echt zelf voor? We zien ook dat de man gebruik maakt van de regel dat het toegestaan is met 4 vrouwen tegelijkertijd getrouwd te zijn.Een man, in het wit gekleed met Bedoeienen sjaal, neemt onder ons balkon plaats met vier vrouwen in Burka, die in een rijtje achter hem aanlopen. Het zijn dan ook ontzettend grote gezinnen. De vrouw werkt hier niet, maar zorgt voor haar gezin. Als je al ergens een vrouw in een winkel of in het hotelaan het werk ziet is ze van een andere afkomst, voornamelijk Aziatisch.

Overal waar je als vrouw zijnde loopt op straat voel je de blikken van al die mannen die de hele dag niks anders lijken te doen dan wat rondhangen in een parkje methun maten. Hun eigen vrouw is gesluierd maar zelf kijken ze maar wat graag rond naar alles wat niet onder een sluier weggestopt zit. Misschien wat erg zwart/wit hoe we dit hier nu beschouwen, maar dit is wel hoe we het hier ervaren.

Vanaf ons hotel kijken we recht voor ons naar de kust van Egypte,rechts zien we de Israelische badplaats Eilat. En op 10 km afstand naar links bereik je de grensmet Saudi Arabia. We besluiten een stuk te gaan rijden en ontdekken vlak voor deze grens een afgelegen strandje. We besluiten hier eind van de middagdan ook een duik te nemen, zodat we in ieder geval even in de Rode Zee hebben gelegen.

In Aqaba valt op dat de locale bevolking hier veel op straat leeft, zo zitten ze laat in de avond nog met complete gezinnen langs de boulevard en te BBQen op het strand.

Aqaba is de enige haven van Jordanie. Zo zie je op de weg naar Aqaba veel vrachtwagens die ongeveer kruipend de bergen bedwingen om hun vracht dieper het land in te brengen. Dan merk je toch hoe goed de infrastructuur in Nederland is. Er wordt vanalles geimporteerd via het water, zo zien we een gigantisch schip in de haven liggen, tot de nok toe gevuld met schapen!

Na twee overnachtingen in ons hotel, dat op leven na dood is, zijn we (vooral Nicole) blijdat we weer verder kunnen. Op naar de Dode Zee, Sowaimah.

Wadi Rum

In alle vroegte, 5.15u, gaat onze wekker en maken we ons klaar voor onze tocht door de woestijn, de Wadi Rum. Na een voorspoedige autorit van 2 uur komen we aan op de plaats van bestemmng.

Natuurreservaat Wadi Rum is de bekende woestijn waarin ' Lawrence of Arabia' is gefilmd. Dit is de plek waar Lawrence Arabische troepen verzamelde. De woestijn trekt zich van noord naar zuid uit over een afstand van 70km.

Nicole heeft al dagenlang buikpijn van het idee dat ze vandaag op een kameel moet. Inde Belgische reisgids, de Trotter heeft ze een stuk gelezen over de kamelentocht wat niet echt moed geeft voor een grote dierenvriend als Nicole. :-) Met knikkende knieeen betreedze de 7-jarige Oscar 2 terwijl Poul plaatsneemt op zijn grote broer (van 10) Oscar 1, beiden nog erg jong, ze schijnen 100 jaar te kunnen worden. Als de kameel eenmaal op zn poten staat en zijn eerste stappen zet door het rode zand kunnen we er gelukkig al snel allebei van genieten. Wat heerlijk om op zo'n hoogte in langzame draf door de Wadi Rum te struinen, je kijkt je ogen uit.

Na een uur op de kamelen stappen we in de jeep, waar we de rest van de dag een tour mee maken. We worden langs de bezienswaardigheden gebracht en krijgen een lunch op een idylische plek. Er wordt eerst een kleed voor ons uitgelegd, ondertussen bereid onze gids op een houtvuur onze kippenkluifjes en natuurlijk de thee. Samen met wat brood en salade is de lunch compleet. De gids gaat er vervolgens vandoor met zn jeep zodat we ook echt met zn tweeen en onze lunch achterblijven midden in de woestijn. Na ruim een uur wordt onze jeeptour voortgezet.

Tijdens de tour krijgt Poul de gelegenheid om zelf in de jeep te rijden. Gelukkig was er niet veel verkeer ;-). We stoppen bij een hoge zandduin om te sandboarden. Poul krijgt eerst wat uitleg en begint vervolgens aan de klim naar boven. Nicole staat onderaan de duin klaar om het tafereel te filmen, maar Poul komt maar niet naar beneden. Hilariteit alom bovenop de duin waar ze met een paar man klaar staan om naar beneden te boarden, maar het glijdt van geen meter (verkeerde wax). UIteindelijk komen ze een voor een zittend naar beneden, een spectaculair gezicht. Bedolven onder het rode zand stapt Poul weer in de jeep en kunnen we onze tocht verder voortzetten.

Na de tour worden we naar ons Bedoeinenkamp gebracht waar we deze nacht verblijven. Er staat een pot thee klaar en we klimmen op een rots om daar de zonsondergang te kunnen aanschouwen. Het wordt een gezellige avond met een zeer gemelleerd gezelschap! Een Francaise woonachtig in Brussel, een vrouw uit Mozambique (weet hier even de benaming niet van) die inmiddels woonachtig is in Lille en werkzaam bij de EU in Brussel, 4 Japanners en met ons nog een Nederlandse.

Het eten is heerlijk en we tafelen gezellig na met de Bedoeienen waar met name de cultuurverschillen onderwerp van gesprek zijn. We gaan natuurlijk ook nog even in het zand liggen om de schitterende sterrenhemel te aanschouwen.Nog nooit eerder zoveel sterren gezien!

Het water in de kraan en douche is jammer genoeg op, dus nog rood van het zand zoeken we onze bedjes op in ons eigen tentje om vervolgens om 7u weer op te staan voor het ontbijt. De Japanners denken er anders over enblijven de hele nacht boven op de rots zitten,nog net iets meer geboeid door de sterren.

Al met al een hele bijzondere ervaring om een nachtte verblijven in de woestijn!

Petra by Night

Alvorens we naar Petra by Night gaan lopen we smiddags voor de tweede maal door de kloof om een ander gedeelte van de benedenstad te bewonderen. OP het moment dat we trappen willen gaan beklimmen blijken de schoonzoelen van Nicole's bergschoenen doormidden te splijten. Bij elke trede wordt het erger. Aangezien de terugweg naar het hotel ruim 2 km is besluiten we rechtsomkeert te maken. Tijdens het afdalen maakt Poul een verkeerde beweging waardoor hij ineens vergaat van de pijn in zn knie. Trap af is een ware kwelling voor hem, dus zo strompelen we door de kloof terug naar de bewoonde wereld.

Tja, Petra by Night lijkt dan ineens niet meer haalbaar! Tot 19u hebben we de tijd om de kaartjes terug te brengen, krijgen we zelfs geld terug, maar we willen dit niet missen! Na 2 uurtjes bedrust lijkt het Poul gelukkig iets beter te gaan. Nicole vist oude gympies uit d'r tas en samen strompelen we weer naar de entree. Bij aankomst wil Nicole nog even checken of de camera goed staat ingesteld voor het nachtlicht. Wat blijkt....de camera heeft al die tijd aangestaan, dus de accu is helemaal leeg! Er zit dus niks anders op dan de camera snel terug brengen naar het hotel, Nicole sprint heen en weer en is net op tijd weer terug bij de kloof. Jammer genoeg hebben we Petra by Night dus met een wat minder goed uitgeruste camera beleefd, maar we hebben hopelijk wel wat fototootjes die de sfeer goed weergeven.

Ongeveer 500 mensen hebben zich verzameld, uitgerust met vesten, truien en zaklampen beginnen we aan de tocht. Overal op de route staan papieren zakjes met daarin een kaars. Dit zorgt voor een bijzonder sfeertje. Bij The Treasury aangekomen staat het hele plein vol met deze provisorische maar zeer sfeervolle lampionnen. Rondom liggen allemaal matten waarop iedereen plaatsneemt en in stilte kan genieten van een heuse show, van lokale muzikanten onder het genot van een kopje mierzoete thee.

De terugreis verloopt voorspoedig. Het was een onvergetelijke ervaring die we echt voor geen goud hadden willen missen!

Wadi Musa en betoverend Petra

Op maandag gaan we met een busje van ons hotel terug naar het internationale vliegveld, daar kunnen we onze huurauto ophalen. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we onze rode Toyota Yaris. Bij het inladen van de bagage ontdekken we dat de kofferbak niet geopend kan worden, nogal onhandig met twee grote rugzakken. Op een latere bestemming van onze reis kunnen we ons autootje omruilen voor een andere auto. Nog een minpunt is de lege tank, het schijnt hier gebruikelijk te zijn dat je je auto met een lege tank weer inlevert. Dus nog even paniek of we snel een tankstation kunnen vinden, wat gelukkig op tijd lukt.

Het zoeken van de weg gaat gelukkig redelijk goed af, er zijn maar 3 grote wegen :-). Volgens de boekjesbereiken we in 2uur tijd de plek van bestemming, Wadi Musa. In praktijk wordt dit een rit van bijna 5 uur! Het is een enorme klim voor ons autootje. Aangekomen in Wadi Musa checken we in bij ons fantastische hotel met uitzicht over de bergen van Petra, waar de verborgen stad ligt weggestopt.

De volgende dag klinkt om 5.30u de wekker, ontbijten, en de bergschoenen aan voor de grote tocht naar Petra. Na een tocht van 2 km door een kloof ( The Siq) die soms maar 2m breed is en 200m hoog kom je uiteindelijk op een betoverende plek uit, the Treasury of Petra. Gebouwd door de Nabateeers,8 voor Christus woonden hier zo'n 30.000 mensen. In 1812 werd Petra ontdekt door een Zwitser.Men denkt op dit moment pas 15% van de oude stad opgegraven te hebben. Vandaar dat je op een aantal plaatsen archeologen hard aan het werk ziet in de brandende zon.

Doordat we in alle vroegte uit de veren zijnlukt hetde Treasury bijna zonder toeristen op de foto te krijgen. Daarbij kleurt de Treasury bij het ochtendgloren nog mooi rood, aangezien hij dan nog niet volledig in de felle zon staat.

We kiezen in Petra de minst voordehand liggende route, het wordt een enorme klim om bovenop de heuvels uit te komen met uitzicht over de hele stad, prachtig. Af en toe even een korte pauze om weer op adem te komen. Begin van de middagkomen we (vooral Nicole

Wink
) met een kop als een tomaat van de inspanning weer terug in ons hotel. Alwaar we een heerlijke duik in het zwembad nemen.

De volgende dag checken we uit en zoeken we ons volgende hotel op. Beetje armoedig maar wel lekker goeiekoop!Vanmiddag en vanavond nogmaals terug naar Petra, er is nog zoveel meer moois te zien dat het zeker de moeite waard is om terug te keren. Vanavond naar Petra by Night. Een tocht van 2 uur door de kloof naar Petra, verlicht met kaarsen en lampionnen, moet een bijzondere ervaring zijn.

Foto's volgen later, deze pc kent helaas geen USBpoortje :-)

Groetjes Poul en Nicole

" Welcome to Jordan!"

Na een zeer voorspoedige reis met Royal Jordanian zijn we gisteravond geland in Amman, de hoofdstad van Jordanie. Amman, het vroegere Philadelphia is samen met Jericho en Damascus een van de oudste steden ter wereld.

Het werd een feestelijk onthaal met vuurwerk en overal langs de weg BBQtjes met groepen jongeren,het einde van de vastenmaand, de Ramadan, wordt hier uitbundig gevierd.

Wat is het toch altijd dat je met kromme tenen achter op de bank zit bij taxichauffeurs. Veel te hard rijden, bumperkleven en tussendoor 10 telefoontjes plegen (handsfree hebben ze hier nog nooit van gehoord).

In het hotel kregen we te horen dat er geen doubleroom meer voor ons was, we kregen een free upgrade :-). We hebben nu een hele mooie suite! Ammanis oorspronkelijk gebouwd op 7 heuvels, inmiddels uitgegroeid over ruim 20. Dit konden we gister in ons hotel direct ervaren. Doordat we aan de straatkant het hotel instappen en vervolgens 7 etages lager onze kamer aantreffen. Je hebt even het gevoel dat je diep onder de grond wordt weggestopt, maar nee hoor, als je naar buiten kijkt komt het daglicht je gewoon tegemoet.

De dag begon vandaag met een ontbijtbuffet, waarbij je van de helft van de producten die staan uitgestald je echt afvraagt wat het in godsnaam is. Maar het smaakte goed. Vervolgens aan onze verkenningstocht door Amman begonnen. Zodra je buitenkomt springen de tranenje in de ogen van de felle zon.Overal wordt er naar je getoeterd door de taxi -en buschauffeurs. Werkelijk overal hoor je de zin ' welcome to Jordan'. Over de gastvrijheid van dit land wordt echt niet teveel gezegd in alle reisboeken, je ervaart het ook echt zo!

Amman is een echt een smerige, stoffigestad, maarook dat heeftwel zn charme. Indrukwekkend was ons bezoek aan het Roman Theatre (waar ganzenbord werd gespeeld tijdens Wie is de Mol). Een immens groot amfitheater wat erg stijl is opgebouwd en plaats biedt aan zo'n 6000 mensen.

Vervolgens hebben we de850 meter hoge heuvel beklommen om de Citadel te bezoeken. Oude opgravingen die op zich niet zo heel boeiend zijn, maar vanaf waar je een schitterend uitzicht hebt over de stad. Op die plek besef je je pas hoe groot Amman is.De bebouwing is vrij eentonig maar daardoor ook heel apart, allemaal rechte zandkleurige blokkendoosjes.

Morgen gaan we ons huurautootje ophalen, gaat al een hele ervaring op zich worden! De bewegwijzering is behoorlijk Arabisch en de rijstijl niet al te Europees :-). Als het goed is komen we in de middag aan in Petra.Daarover dus de volgende keer meer.....